"...μοῦνον ἐμοὶ ἕνα
λύχνον ἀπ᾽ ἠλιβάτου σέο πύργου
ἐκ περάτης ἀνάφαινε
κατὰ κνέφας, ὄφρα νοήσας
ἔσσομαι ὁλκὰς
Ἔρωτος ἔχων σέθεν ἀστέρα λύχνον..."
Μόνο ένα λύχνο βάλε για μένα να φωτίζει
άπ΄ τόν ψηλό σου πύργο απέναντι το δειλινό,
νά γίνω, άφού τον δω,
πλοίο που φέρνει τόν ‘Ερωτα,
το λύχνο σου έχοντας γι αστέρι... πλοίο που φέρνει τόν ‘Ερωτα,
Μουσαίος, Τα καθ΄Ηρώ και Λέανδρον στ. 210-212.
Άχαρο το έργο της μετάφρασης. Πως να αλλάξεις τον "ηλίβατον πύργον" (ψηλός, απόκρημνος, δύσβατος), το "κατά κνέφας" (ας θυμηθούμε εδώ το "ιερόν κνέφας"- βαθύ σκοτάδι, του Ομήρου), το "έσσομαι ολκάς Έρωτος" ακόμα και το "έχω σέθεν" ("τι δ' άνευ σέθεν" του Αισχύλου);
Ο Μουσαίος, στο κατώφλι μιας νέας εποχής, εμπνέεται από την αρχαιότητα.
Μόνο ένας Ποιητής, μπορεί να μεταφράσει ή να εμπνευστεί:
Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου...
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου...
ΣΑΠΦΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήἜρος δαὖτέ μ’ ὀ λυσιμέλης δόνει
γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον.
Ἔμοι δ’ ὠς ἄνεμος κατάρης δρύσιν ἐμπέτων
ἐτίναξεν ἔρος φρένας...